فرآیند نورد عموما به چهار دسته تقسیم می شود:

1. نورد طولی : فرآیند نورد طولی عموماً برای ورق ها به کار می رود. در این فرآیند پهنای ورق خیلی بیشتر از ضخامت آن است و حالت کرنش دو بعدی وجود دارد. در نتیجه پهنا پس از عملیات نورد تغییر نمی کند. چرخش دو غلتک که یکی در جهت ساعتگرد ( غلتک پایینی ) و دیگری در جهت پاد ساعتگرد ( غلتک بالایی ) حرکت می کند ، تغییر شکل ورقی را که از میان آنها عبور داده می شود ایجاد می کند. نیرویی که باعث کاهش ضخامت ورق می شود از طریق همین غلتک ها تأمین می گردد. مشخصه این نوع نورد آن است که محور غلتک ها عمود بر جهت حرکت قطعه کار است.

2. نورد عرضی : در این فرآیند ، محور غلتک ها همسو یا به عبارتی موازی جهت حرکت قطعه کار است.

3. نورد پیچی : در این نوع نورد ، محور غلتک ها با هم موازی نیستند و به قطعه کار یک حرکت حلزونی داده می شود. عموماً این فرآیند جهت نورد لوله استفاده می گردد.

4. نورد متقاطع : در این فرآیند ، غلتک ها عمود بر جهت قطعه کار هستند. روی غلتک ها شیارهایی ایجاد می شود که قطعه در جریان حرکت خود از بین این شیارها ، علاوه بر اینکه کاهش در سطح مقطع دارد ، شکل خاصی نیز روی مقطع قطعه کار اعمال می شود. مثلاً در نورد ورق ، ورودی و خروجی هر دو ورق هستند و فقط مقطع کاهش یافته ولی در اینجا اینگونه نیست و به عنوان مثال یک مقطع مربع شکل می تواند به یک مقطع ناودانی تبدیل شود.

همچنین فرآیند نورد از حیث دمای عملیات به دو گروه نورد سرد و نورد گرم تقسیم می گردد. در نورد گرم قابلیت تغییر شکل خیلی بالاست. از آنجا که در اثر تبلورمجدد ، استحکام تسلیم به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد ، لذا نیروی لازم برای فرآیند نورد قطعات بزرگ در فرآیند نورد گرم افت محسوسی دارد. در نورد سرد یک سطح تمام شده مطلوب حاصل می شود. این عملیات عمدتاً برای فرآیند تغییر شکل نهایی استفاده می گردد.

منبع : scipost